Γνωρίζουμε, ότι το Σύμπαν διέπεται από αρμονία και ισορροπία χωρίς ωστόσο να είναι στατικό και ήρεμο. Η παραπάνω δυναμική ισορροπία είναι σχεδόν πάντα τόσο μα τόσο…βίαιη, που καθιστά ολόκληρο το Συμπαντικό οικοδόμημα έναν τόπο διαρκών συγκρούσεων και περιοδικών ανακατατάξεων. Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα παρομοιάσει τις κινήσεις και την εξελικτική πορεία των συστατικών του Σύμπαντος με τα αποτελέσματα της ύπαρξης του…πολεμικού γονιδίου στο αίμα των Ελλήνων αλλά που δυστυχώς στις μέρες μας γίνεται κάτι παραπάνω από έκδηλη η προσπάθεια αλλοίωσής του, με αποτέλεσμα να τείνουμε να μετατραπούμε από τις στρατιωτικές μηχανές του παρελθόντος σε… στρατιωτάκια ευνουχισμένα και άλαλα με φωλιασμένο στις καρδιές μας τον τρόμο για να είμαστε λέει…ευκολοκυβέρνητοι! Με λίγα λόγια, από έναν λαό πανθήρων έχουμε μεταβληθεί σε έναν λαό προβάτων!
Η εναλλαγή του θανάτου και της αναγέννησης, που λαμβάνει χώρα κάθε στιγμή στο Συμπαντικό υλικό μέσα απ’ τις συγκρούσεις τόσο των αστεριών όσο και των πλανητικών συστημάτων και των γαλαξιών, αποδεικνύει, ότι τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι ενιαία και αδιάσπαστα και αποτελούνται από τα ίδια συστατικά, από τα ίδια δηλαδή χημικά στοιχεία καθώς στροβιλίζονται σε έναν αέναο χείμαρρο ενέργειας!
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πάρα πολλά ανεξήγητα φαινόμενα, τα οποία δεν έχουν γίνει έως τώρα κατανοητά με τις υπάρχουσες γνώσεις της επιστήμης, αποκλίνοντας από κάθε φυσικό νόμο και πέρα από κάθε λογική. Αλήθεια όμως, πέρα από ποια λογική; Την λογική των ατελών ανθρώπινων αισθήσεων και των μετρήσεων των επιστημονικών μας οργάνων, τα οποία αντιλαμβάνονται την ύπαρξη ενός Ευκλείδειου κόσμου και αναγνωρίζουν την γνωστή σε όλους μας τρισδιάστατη πραγματικότητα;Δυστυχώς (ή ευτυχώς) οι αισθήσεις μας δεν ερμηνεύουν τον κόσμο όπως αυτός είναι στην πραγματικότητα αλλά όπως τους υποδεικνύει η φυσιολογία του ανθρωπίνου εγκεφάλου. Έχει αποδειχθεί όμως, ότι το Συμπαντικό δημιούργημα δεν διέπεται από την Ευκλείδεια γεωμετρία αλλά από τις Γεωμετρίες Lombatzeuski και Riemann και οι διαστάσεις του δεν είναι 3 αλλά τουλάχιστον 4 (σύμφωνα με την Θεωρία της Σχετικότητας) ή και 11 (σύμφωνα με κάποιες άλλες θεωρίες).
Κατά συνέπεια, αυτό, το οποίο βλέπει και αντιλαμβάνεται η ανθρώπινη φυσιολογία σε σχέση με την ύπαρξη τετραδιάστατων αντικειμένων δεν είναι τίποτε άλλο από τις σκιές και τις προβολές τους επάνω σε έναν τρισδιάστατο καθρέφτη, τον οποίον οι ίδιες οι αισθήσεις μας έχουν δημιουργήσει. Αυτό ακριβώς αποτελεί και το λεγόμενο «παρατηρήσιμο Σύμπαν», το οποίο είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι του πραγματικού Σύμπαντος, όπου όμως συμπεριφέρεται σαν Ευκλείδειος χώρος, όπως έχουν αποδείξει τα μαθηματικά. Ένα Σύμπαν δηλαδή, το οποίο υπόκειται στις αισθήσεις και τις μετρήσεις μας και αποτελεί μια αντανάκλαση, ένα καθρέφτισμα του πραγματικού ενιαίου και αδιάσπαστου Σύμπαντος.
Κατ’ ανάλογο τρόπο, σε έναν επίπεδο κόσμο, τα όντα, τα οποία ζουν μέσα σε αυτόν (στην γη μας μπορούμε να αναφέρουμε σαν παράδειγμα τα σκουλήκια ή τα μυρμήγκια) δεν έχουν την δυνατότητα να αντιληφθούν την έννοια της τρίτης διάστασης (το ύψος δηλαδή) διότι είναι έξω και πέρα από την λογική τους και τον κόσμο τους. Γι' αυτά τα όντα, τα τρισδιάστατα αντικείμενα είναι αόρατα ή μάλλον ανύπαρκτα. Τα πλάσματα όμως αυτά, μπορούν να αντιληφθούν την προβολή των παραπάνω αντικειμένων εάν με κάποιο τρόπο τα φωτίσουμε, ούτως ώστε η σκιά τους να πέσει πάνω σε αυτό τον επίπεδο δισδιάστατο κόσμο. Σε αυτόν τον επίπεδο κόσμο, μια ευθεία γραμμή, αποτελεί για τον πληθυσμό του, ότι ακριβώς αποτελεί και ένας τοίχος για τον τρισδιάστατο άνθρωπο. Ένα υλικό εμπόδιο ανυπέρβλητο…Όπως λοιπόν ο άνθρωπος μπορεί με ένα απλό βήμα να δρασκελίσει, περνώντας πάνω απ’ την γραμμή, έτσι και ένα τετραδιάστατο όν θα μπορούσε με ένα πέρασμα μέσα από μια τέταρτη διάσταση να διαπεράσει τον τοίχο και να βγει από την άλλη μεριά!
Τα Συμπαντικά λοπόν φαινόμενα έχουν την σφραγίδα μιας υποκειμενικής ανθρώπινης λογικής, η οποία όπως αναφέραμε είναι απόρροια της λειτουργίας της φυσιολογίας του είδους μας. Θα σας δώσω ένα ακόμη παράδειγμα. Αρκετές ερευνητικές ομάδες παρατηρώντας τόσο από γήινα τηλεσκόπια όσο και από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι οι μακρινοί υπερκαινοφανείς αστέρες (τα περίφημα super nova, όπου το αστέρι εκρήγνυται κατά την διάρκεια του τέλους της ζωής του έχοντας εξαντλήσει όλα του τα καύσιμα) ενεφάνισαν 25% μικρότερη λαμπρότητα από το αναμενόμενο.
Η παραπάνω ανακάλυψη μπορεί μεν να εξηγηθεί με βάση το γεγονός, ότι στο Σύμπαν η κυρίαρχη γεωμετρία δεν είναι η Ευκλείδεια αλλά υπερισχύουν γεωμετρίες με περίεργα χαρακτηριστικά και ιδιότητες, όπως είδαμε προηγουμένως, κυρίως όμως υποδηλώνει, ότι οι συγκεκριμένοι υπερκαινοφανείς βρίσκονται σε πολύ μεγαλύτερη απόσταση από αυτήν, η οποία μετράται και υπολογίζεται. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει, ότι ο ρυθμός διαστολής του Σύμπαντος αυξάνει. Συνεπώς, εάν το Σύμπαντικό οικοδόμημα ήταν δομημένο αποκλειστικά και μόνο από τα συστατικά, τα οποία μπορούμε να δούμε και να αντιληφθούμε, τότε οι ελκτικές δυνάμεις της βαρύτητας θα έπρεπε να επιβραδύνουν συνεχώς την ταχύτητα διαστολής του. Αντ’ αυτού όμως είδαμε, ότι η συνολική πυκνότητα της ύλης του Σύμπαντος είναι μικρότερη απ’ την αναμενόμενη, εφ’ όσων αυξάνει ο όγκος μέσα στον οποίο ευρίσκεται αυτό το υλικό.
Σύμφωνα όμως με τον Einstein αλλά και άλλους αστροφυσικούς, το Σύμπαν διαστέλλεται επιταχυνόμενο στην περίπτωση, κατά την οποία «βρίθει» από μιαν αόρατη σε εμάς, εξωτική μορφή ενέργειας την λεγόμενη «σκοτεινή ενέργεια», η οποία ανεκαλύφθη μόλις το 1997 και φαίνεται να ευθύνεται για την αυξανόμενη διαστολή του Σύμπαντος προσδίδοντάς του ένα είδος αντιβαρυτικής δύναμης.Βεβαίως, θα μου πείτε τώρα, ότι η άποψη της Κλασσικής Φυσικής να θεωρεί, ως ανεξάρτητες οντότητες τον χώρο και την ύλη, οι οποίες συνδέονται με την λογική σχέση περιέχοντος και περιεχομένου δεν βρίσκει καθόλου σύμφωνη την Κβαντική Φυσική, που πρεσβεύει, ότι η ύλη ενδέχεται να αποτελεί ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα, ένα «τσαλάκωμα», ένα πύκνωμα δηλαδή του ίδιου του χώρου! Με άλλα λόγια, η ύλη δεν είναι παρά…καμπυλωμένος χώρος ενώ τα δομικά της στοιχεία, τα στοιχειώδη σωμάτια δηλαδή, αποτελούνται από στροβιλιζόμενα σωματίδια, τα οποία υπακούουν στους νόμους της Κβαντικής Φυσικής (στρόβιλοι ενέργειας). Τα παραπάνω σωματίδια, αλληλεπιδούν μεταξύ τους και «δένονται» με τέτοιο τρόπο σαν να χορεύουν…ταγκό (όπως θα έλεγε και ο μπάρμπα Heizenberg) ενώ συναποτελούν έναν ανεξάντλητο χυλό ενέργειας ο οποίος μας περιβάλλει και εκφράζει την ενότητα του Συμπαντικού δημιουργήματος.
Εάν μια άγνωστη πηγή ενέργειας διοχετεύσει ενέργεια σε ένα υλικό αντικείμενο και αρχίσει να το μετακινεί, τότε το αντικείμενο αυτό θα αυξάνει βαθμιαία και προοδευτικά την ταχύτητά του. Υποθέτοντας, ότι η ροή ενέργειας είναι συνεχής και ανεξάντλητη, αυτό θα επιφέρει στην ταχύτητα του αντικειμένου να αποκτήσει τιμές υποπολλαπλάσιες της ταχύτητας του φωτός ενώ ταυτόχρονα το αντικείμενο θα μειώνει συνεχώς τις διαστάσεις του και θα αυξάνει διαρκώς την μάζα του (η οποία αποτελεί το μέτρο της αδράνειας ενός σώματος και δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον όγκο του). Δηλαδή, σύμφωνα με τα παραπάνω, το εν λόγω σώμα θα καμπυλώνει όλο και περισσότερο τον χώρου γύρω του, δημιουργώντας ένα τεράστιο πηγάδι! Όταν η ταχύτητα του σώματος προσεγγίσει την ταχύτητα του φωτός, οι διαστάσεις του μηδενίζονται, (το σώμα περικλύεται και εγκλωβίζεται σε ένα και μόνο σημείο) η μάζα του γίνεται άπειρη (θεωρητικά) ενώ το ρολόι του χρόνου (όπως τον μετρούν τα ρολόγια και τα ημερολόγια στην γη) έχει σταματήσει να κτυπά γι’ αυτό και το υλικό αντικείμενο γίνεται άχρονο. Αυτά μας λένε οι εξισώσεις της Θεωρίας της Σχετικότητας.
Σε αυτήν του την κατάσταση, η καμπυλότητα του χώρου του συγκεκριμένου υλικού αντικειμένου γίνεται τόσο μεγάλη, που το…πηγάδι αρχίζει και σπάει τον πάτο του μέχρι να εξαφανισθεί εντελώς από τα μάτια μας. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει, ότι το σώμα έπαψε να υπάρχει! Απλά μετεπήδησε σε έναν άλλο χώρο, ή ακριβέστερα, σε ένα άλλο χωροχρονικό συνεχές, το οποίο δεν μπορούν να αντιληφθούν οι ανθρώπινες αισθήσεις. Το παραπάνω παράδειγμα, ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει δυνητικά έναν τρόπο, με βάση τον οποίον θα μπορούσε κάποιος ή κάτι απ’ τον κόσμο μας να περάσει στον κόσμο των τεσσάρων διαστάσεων. Έναν δίαυλο, που θα μας συνδέει κάθε στιγμή με το πραγματικό Σύμπαν.Κάτι ανάλογο υφίσταται και μάλιστα σε όλη του την…μεγαλοπρέπεια στο παρατηρήσιμο από εμάς Σύμπαν και ονομάζεται μελανή οπή ή αλλιώς μαύρη τρύπα. Αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα, αν όχι το μόνο, στο αντιλήψιμο από την ανθρώπινη νευροφυσιολογία Σύμπαν, όπου επιτυγχάνεται η μετάβαση στο ένα, ενιαίο και αδιάσπαστο, τετραδιάστατο (τουλάχιστον) Σύμπαν. Και εάν κάποιος αναρωτηθεί, πώς οι μελανές οπές γίνονται ορατές αφού ανήκουν πλέον στην σφαίρα των τεσσάρων διαστάσεων, η απάντηση είναι, ότι…δεν γίνονται! Οι μαύρες τρύπες ανιχνεύονται έμμεσα, από τα βαρυτικά τους αποτελέσματα στα υπόλοιπα ουράνια σώματα με τα οποία αλληλεπιδρούν. Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από την τεράστια βαρυτική τους έλξη. Ρουφούν τα πάντα ακόμη και το ίδιο το φως! Φανταστείτε έναν χορευτή με μαύρα ρούχα και παπούτσια να χορεύει ταγκό σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μια κοπέλα ντυμένη στα λευκά και να αρχίσουν και οι δυο να στροβιλίζονται όλο και πιο γρήγορα! Το στροβίλισμα, που ασκεί στην κοπέλα η…βαρυτική έλξη του χορευτή αποτελεί το καθρέφτισμα της απόδειξης της ύπαρξής του.
Ίσως μια μεταβολή της καμπύλωσης του χώρου να είναι και αυτό, που ονομάζουμε «θάνατος», ο οποίος αποτελεί και τον χειρότερο εφιάλτη του ανθρωπου από την στιγμή της εμφάνισής του στον πλανήτη μας. Μήπως όμως αντί για τον θάνατο θα έπρεπε να φαβόμαστε τον...φόβο του θανάτου; Για σκεφθείτε το...Η ψυχή, ή το πνεύμα δεν εντάσσοται στον Ευκλείδειο χωροχρόνο και βρίσκονται έξω απ' τον αισθητό μας κόσμο. Μπορούμε μόνο να τα νιώσουμε και να τα βιώσουμε. Μπορούμε να ερμηνεύσουμε την ύπαρξή τους μόνο με την βοήθεια του νου μας. Όπως αναφέρει ο Μάνος Δανέζης, αυτή η εξαίρετη και ανήσυχη διάνοια, στο βιβλίο του Το Σύμπαν που Αγάπησα: «Η ύπαρξη του ανθρώπου δεν είναι ψευδαίσθηση ούτε ολόγραμμα ενός Συμπαντικού υπολογιστή. Είναι η ύπαρξη ενός αοράτου ζευγαρώματος χώρου και χρόνου, της μόνης αιώνιας Συμπαντικής πραγματικότητας, η οποία συμπίπτει με την αιωνιότητα του ανθρώπου…»
Αυτή η ρήση μου θυμίζει μια σκέψη του μοναδικού Παύλου Πισσάνου, ο οποίος στο βιβλίο του Από τον Αριστοτέλη στον Hawking γράφει: «Ο άνθρωπος και το Σύμπαν είναι δύο Σύμπαντα, που το ένα χωρά μέσα στο άλλο…»
Βλέπουμε κατά συνέπεια, ότι το πραγματικό Σύμπαν όντας τετραδιάστατο (το λιγότερο) κρατά κρυμμένα τα μυστικά του από τις ατελείς ανθρώπινες αισθήσεις, οι οποίες βλέπουν και ακούν μόνο μιαν ελάχιστη γκάμα συχνοτήτων. Όχι όμως και από την ανθρώπινη νόηση, η οποία επέτρεψε στον Επιμενίδη και τον Πυθαγόρα να περάσουν στις σφαίρες της τέταρτης διάστασης, ταξιδεύοντας στον χωροχρόνο και να θαυμάσουν το μεγαλείο της δημιουργίας και της ολότητας του Σύμπαντος. Αν θέλουμε λοιπόν κι εμείς να μην αρκεστούμε στο…άσε τα κρυφά κρυμμένα, (που έλεγε παλιά η Αρλέττα) αλλά να εξελιχθούμε στον Homo Universalis, ανοίγοντας ένα νέο παράθυρο στο μέλλον του ανθρωπίνου είδους τότε θα πρέπει να ενεργοποιήσουμε τον πνευματικό μας κόσμο και με λειτουργικό εργαλείο τα μαθηματικά να ετοιμαστούμε γι’ αυτήν την νέα πρόκληση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου