Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

«Μετέωρος» ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός μετά την καθήλωση των ρωσικών Soyuz

Οι εκτοξεύσεις αναβάλλονται
Μετά τον παροπλισμό των διαστημικών λεωφορείων, τα Soyuz είναι τα μόνα που μπορούν να μεταφέρουν πληρώματα στον ISS
Μετά τον παροπλισμό των διαστημικών λεωφορείων, τα Soyuz είναι τα μόνα που μπορούν να μεταφέρουν πληρώματα στον ISS   (Φωτογραφία:  ΑΠΕ )
H ρωσική υπηρεσία Διαστήματος ανέβαλε για μερικές ημέρες την αλλαγή πληρώματος στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), καθώς συνεχίζει τις έρευνες για τη συντριβή ενός μη επανδρωμένου πυραύλου Soyuz στη Σιβηρία την περασμένη εβδομάδα. Αξιωματούχοι προειδοποιούν τώρα ότι ο σταθμός ίσως χρειαστεί να εκκενωθεί αν δεν ξαναρχίσουν έγκαιρα οι πτήσεις.

Στις 24 Αυγούστου, ένα μη επανδρωμένο φορτηγό σκάφος Progress, φορτωμένο με 3,5 τόνους προμηθειών για τον ISS, απέτυχε να φτάσει σε τροχιά και συνετρίβη στα Αλταϊκά Όρη, όπου οι έρευνες συνεχίζονται για τον εντοπισμό του.

Το διαστημικό μεταγωγικό είχε εκτοξευτεί από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ με πύραυλο Soyuz, το μόνο μέσο που μπορεί να μεταφέρει πληρώματα στον ISS, μετά τον παροπλισμό των αμερικανικών διαστημικών λεωφορείων.

Η συντριβή ήταν η πολλοστή αποτυχία για τη ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscosmos τους τελευταίους μήνες, μετά την απώλεια συνολικά πέντε δορυφόρους σε τρεις εκτοξεύσεις.

Όπως φαίνεται, οι επανειλημμένες αποτυχίες των Ρώσων θα επηρεάσουν το πολυεθνικό τροχιακό εργαστήριο του ISS, καθώς τα Soyuz καθηλώνονται για ελέγχους. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, η συντριβή προκλήθηκε είτε από πρόωρη απενεργοποίηση του πυραυλοκινητήρα του ανώτατου σταδίου του Soyuz, είτε σε αποτυχία κατά την αποσύνδεση των δύο τελευταίων σταδίων.

Όπως αναφέρει το ρωσικό πρακτορείο Ria Novosti, η επιστροφή τριών αστροναυτών από τον ISS αναβλήθηκε για τις 16 Σεπτεμβρίου, αντί στις 8 του μήνα όπως είχε προγραμματιστεί. Επιπλέον, οι τρεις αστροναύτες που θα τους αντικαταστήσουν θα αναχωρήσουν από το Μπαϊκονούρ στα τέλη Οκτωβρίου ή στις αρχές Νοεμβρίου, αντί στις 22 Σεπτεμβρίου.

Όπως όμως αναμεταδίδει το Reuters, αξιωματούχος της Roscosmos δήλωσε ανώνυμα στο πρακτορείο Interfax ότι ο ISS θα πρέπει να εκκενωθεί αν το νέο πλήρωμα δεν μπορέσει να αναχωρήσει από τη Γη μέχρι τα τέλη Νοέμβρη.

Θα ήταν η πρώτη φορά που ο σταθμός μένει άδειος από την εκτόξευση του πρώτου τμήματός του το 1998.

Και αν το χρονοδιάγραμμα αλλάξει όσον αφορά τις επανδρωμένες αποστολές στο συγκρότημα, το ίδιο ίσως χρειαστεί να συμβεί και με τις μη επανδρωμένες αποστολές ανεφοδιασμού.

Το Νοέμβριο προγραμματίζεται να ταξιδέψει στον ISS το πρώτο ιδιωτικό σκάφος ανεφοδιασμού, κατασκευασμένο από την αμερικανική εταιρεία Space X -η NASA έχει αποφασίσει να αναθέσει όλες τις διαστημικές μεταφορές στον ιδιωτικό τομέα.

Το σταθμό εξυπηρετούν επίσης μη επανδρωμένα μεταγωγικά από την Ευρώπη και την Ιαπωνία.
in.gr

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Σελήνη, η σωματοφύλακας της Γης

Ερευνώντας την... ατυχία του Ουρανού, ο άξονας του οποίου βρίσκεται στον ισημερινό του, αντιλαμβανόμαστε πόσο ο δορυφόρος της Γης μάς προφυλάσσει από την έλξη των άλλων πλανητών

Σελήνη, η σωματοφύλακας της Γης
Ενα από τα μεγαλύτερα άλυτα, μέχρι σήμερα, μυστήρια του ηλιακού συστήματος είναι ο «παράξενος» τρόπος περιστροφής του πλανήτη Ουρανού. Ενώ οι άξονες όλων των άλλων πλανητών είναι σχεδόν κάθετοι στην τροχιά τους, ο άξονας του Ουρανού είναι σχεδόν παράλληλος, έτσι ώστε ο βόρειος πόλος του πλανήτη έχει συνεχώς για 40 χρόνια ημέρα και νύχτα συνεχώς για άλλα τόσα χρόνια. Είναι φανερό ότι ένα τέτοιο περιβάλλον είναι εξαιρετικά αφιλόξενο για την εμφάνιση ζωής.

Είναι άραγε πιθανό κάποια στιγμή ο άξονας της Γης να αλλάξει κατεύθυνση και ο πλανήτης μας να έχει την ίδια τύχη με τον Ουρανό; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να προσπαθήσουμε να λύσουμε το μυστήριο της κλίσης του άξονα του Ουρανού.
Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται μια έντονη παραφιλολογία σχετικά με το αν αλλάζει θέση ο άξονας περιστροφής της Γης ή αν πρόκειται να αλλάξει στο μέλλον. Οι συνέπειες ενός τέτοιου γεγονότος θα είναι σίγουρα συγκλονιστικές, με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια αυτής της λέξης, και θα σημάνουν το τέλος του πολιτισμού στη Γη - τουλάχιστον με τη μορφή που εμείς γνωρίζουμε σήμερα.

Οι αστρονόμοι ωστόσο θεωρούν αυτό το ενδεχόμενο εξαιρετικά απίθανο για τη Γη, παρ' όλο που φαίνεται ότι έχει συμβεί σε άλλους πλανήτες, με κυριότερο παράδειγμα τον Ουρανό. Οι άξονες περιστροφής όλων των πλανητών είναι σχεδόν κάθετοι στο επίπεδο της τροχιάς τους - για παράδειγμα ο άξονας περιστροφής της Γης σχηματίζει γωνία 67,5 μοιρών με το επίπεδο της τροχιάς της.

Η γωνία αυτή είναι υπεύθυνη για την εμφάνιση του φαινομένου των εποχών του έτους στον πλανήτη μας. Χτυπητή εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελεί ο Ουρανός, ο οποίος έχει τους πόλους του εκεί όπου οι υπόλοιποι πλανήτες έχουν τον ισημερινό τους. Πού οφείλεται άραγε αυτό το φαινόμενο;



Ο Ουρανός έχει τους πόλους του εκεί όπου οι άλλοι πλανήτες έχουν τον ισημερινό τους. Η θέση του ισημερινού του πλανήτη επισημαίνεται από τους λεπτούς δακτυλίους του

Η θεωρία που δεχόμαστε σήμερα για τη δημιουργία του ηλιακού συστήματος προβλέπει ότι όλοι οι πλανήτες δημιουργήθηκαν με άξονες περιστροφής κάθετους στις τροχιές τους. Επομένως ο άξονας του Ουρανού θα πρέπει να «έστριψε» σε κάποια μεταγενέστερη εποχή. Αρχικά είχε υποτεθεί ότι αυτό συνέβη όταν ο πλανήτης αυτός συγκρούστηκε με κάποιο άλλο μεγάλο σώμα του ηλιακού συστήματος, στο μέγεθος της Γης.

Στη συνέχεια ωστόσο έγινε φανερό ότι αυτό δεν μπορούσε να αληθεύει για έναν πολύ απλό λόγο: οι τροχιές των μεγάλων δορυφόρων όλων των πλανητών βρίσκονται στο ισημερινό επίπεδο του κάθε πλανήτη. Μια σύγκρουση του Ουρανού με ένα άλλο σώμα θα άλλαζε τον άξονα του πλανήτη, αλλά θα άφηνε τους δορυφόρους του να περιφέρονται στο αρχικό ισημερινό επίπεδό του.

Εν τούτοις οι δορυφόροι του Ουρανού περιφέρονται στο σημερινό ισημερινό επίπεδο του πλανήτη, γεγονός που σημαίνει ότι η αλλαγή του άξονα περιστροφής έγινε με αργό τρόπο, έτσι ώστε να «παρασυρθούν» μαζί και οι δορυφόροι του. Ο μόνος τρόπος για αργή μεταβολή του άξονα περιστροφής του Ουρανού είναι η συνεχής και ασθενής έλξη κάποιου άλλου σώματος, είτε ενός άλλου πλανήτη είτε ενός από τους δορυφόρους του.

Η έλξη άλλου πλανήτη θα πρέπει να αποκλειστεί, επειδή είναι ικανή να αλλάξει τον άξονα ενός από τους μικρούς πλανήτες, π.χ. του Αρη ή του Ερμή, όχι όμως και του Ουρανού, που είναι ένας από τους τέσσερις μεγαλύτερους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Αρα μένει η περίπτωση της έλξης ενός δορυφόρου.
Ο γάλλος αστρονόμος Ζακ Λασκάρ και η ομάδα του έδειξαν ότι η παρουσία ενός μεγάλου δορυφόρου σε μεγάλη απόσταση από τον Ουρανό μπορεί να ερμηνεύσει την «παράξενη» θέση του άξονα του πλανήτη, τέτοιος δορυφόρος όμως δεν παρατηρείται σήμερα. Ο Λασκάρ και η ομάδα του υποστηρίζουν ότι ο δορυφόρος αυτός, αφού μετακίνησε τον άξονα περιστροφής του Ουρανού, αποσπάστηκε από τον μητρικό πλανήτη κατά τη διάρκεια του όψιμου σφοδρού βομβαρδισμού, όταν οι μεγάλοι πλανήτες του ηλιακού συστήματος σχεδόν συγκρούστηκαν μεταξύ τους.

Το πρόβλημα με αυτό το σενάριο είναι ότι ο δορυφόρος αυτός θα έπρεπε να περιφέρεται σε απόσταση 50 φορές την ακτίνα του Ουρανού και να έχει μάζα το 1/100 της μάζας του πλανήτη.

Ωστόσο ο πιο απομακρυσμένος δορυφόρος του Ουρανού περιφέρεται μόνο στη μισή απόσταση και έχει μάζα μόλις το ένα εκατοντάκις χιλιοστό του πλανήτη. Σαν να μην έφτανε αυτό, το σενάριο κάνει και την επιπλέον υπόθεση ότι αρχικά η τροχιά του Ουρανού είχε αφύσικα μεγάλη κλίση ως προς το μέσο επίπεδο των τροχιών των υπολοίπων πλανητών. Για τους παραπάνω λόγους οι περισσότεροι αστρονόμοι δεν δέχονται σήμερα την ερμηνεία του Λασκάρ.

Πρόσφατα διατυπώθηκε η άποψη ότι το σενάριο της σύγκρουσης είναι συμβατό με το επίπεδο των τροχιών των δορυφόρων του Ουρανού, αν η σύγκρουση είχε συμβεί πριν από τη δημιουργία των δορυφόρων. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο φαίνεται ότι το μυστήριο του άξονα του Ουρανού παραμένει ακόμη άλυτο. Τουλάχιστον όμως τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα δείχνουν ότι ένα παρόμοιο σενάριο δεν μπορεί να ισχύσει για τη Γη, η οποία έχει έναν μόνο δορυφόρο: τη Σελήνη. Η επίδρασή της στον πλανήτη μας είναι πολύ καλά γνωστή και δεν είναι ικανή να αλλάξει τη θέση του άξονά του.

Μάλιστα η Σελήνη όχι μόνο δεν μπορεί να αλλάξει τη διεύθυνση του άξονα της Γης, αλλά μας προφυλάσσει και από το δεύτερο τρόπο μετάθεσης του άξονα ενός πλανήτη, δηλαδή την έλξη των άλλων πλανητών.

Με άλλα λόγια αποδεικνύεται ότι η Σελήνη δεν είναι δορυφόρος της Γης μόνο με την αστρονομική έννοια της λέξης. Είναι δορυφόρος και με την αρχική έννοιά της, δηλαδή ένας υπηρέτης που μετα-φέρει το δόρυ του πολεμιστή. Με άλλα λόγια, είναι η σωματοφύλακάς της.
* O κ. Χάρης Βάρβογλης είναι καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ

TO BHMA
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ:
http://www.cretalive.gr/

Τρία νεογέννητα άστρα στο κέντρο του γαλαξία

ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΥ ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟΥ SPITZER ΕΝΤΟΠΙΣΤΗΚΑΝ
 
Η πρόσφατη ανακάλυψη των αστρονόμων μπορεί να προκαλεί απορίες στους επιστήμονες αλλά συμβάλλει στην κατανόηση του φαινομένου της μαύρης τρύπας
Προ εκπλήξεως βρέθηκε ομάδα γερμανών και αμερικανών αστρονόμων όταν επιχείρησε να εντοπίσει νεαρά άστρα. Πολύ κοντά στο κέντρο του γαλαξία μας, σε απόσταση δηλαδή 7 και 10 ετών φωτός αντίστοιχα, ανίχνευσε δύο νεογέννητα άστρα. Λίγους μήνες μετά η ανακάλυψη αυτή επιβεβαιώθηκε από γάλλους και αμερικανούς ερευνητές που εντόπισαν με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer τη γένεση ενός νέου άστρου κοντά στο κέντρο του γαλαξία.
Τα νέα άστρα (μικροί κύκλοι) στο κέντρο του γαλαξία εντοπίστηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer. Κάτω, η μεγάλη συγκέντρωση μάζας στον γαλαξία είναι ίσως καθοριστική για τη γέννηση νέων άστρων. Τα νέα άστρα (μικροί κύκλοι) στο κέντρο του γαλαξία εντοπίστηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer. Κάτω, η μεγάλη συγκέντρωση μάζας στον γαλαξία είναι ίσως καθοριστική για τη γέννηση νέων άστρων. Συνολικά ανακαλύφθηκαν τρία τέτοια άστρα-βρέφη. Η ηλικία τους, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, ανέρχεται στο ένα εκατομμύριο, όταν ο Ηλιος έχει ήδη συμπληρώσει τα 4,6 δισεκατομμύρια έτη και θεωρείται πλέον «μεσήλικας». Η παρατήρηση του κέντρου του γαλαξία δεν είναι εφικτή με οπτικά τηλεσκόπια, καθώς τα πυκνά νέφη αερίων και σκόνης που το περιβάλλουν είναι αδιαφανή στην ορατή ακτινοβολία. Ομως, το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer μπορεί να καταγράψει την υπέρυθρη ακτινοβολία που εκπέμπουν τα διάφορα ουράνια σώματα η οποία, όπως και τα ραδιοκύματα, δεν παρεμποδίζεται από τα αέρια νέφη και τη σκόνη.
Ωστόσο, για τους επιστήμονες παραμένει δυσεξήγητο το γεγονός της γέννησης των νέων άστρων στην κεντρική περιοχή του γαλαξία μας, και μάλιστα τόσο κοντά στην κεντρική, υπερμεγέθη μαύρη τρύπα του και αυτό διότι, εάν τα μοριακά νέφη, δηλαδή αυτά τα αστρικά μαιευτήρια μέσα στα οποία γεννιούνται νέα άστρα, βρίσκονταν σε τόσο μικρές αποστάσεις από τη μαύρη τρύπα, οι τεράστιες παλιρροϊκές δυνάμεις της θα τα διέλυαν προτού προλάβουν να σχηματιστούν νέα.
Οι δυνάμεις αυτές οφείλονται στο γεγονός ότι, επειδή η βαρυτική έλξη της μαύρης τρύπας μειώνεται όσο απομακρυνόμαστε από αυτήν, το τμήμα του μοριακού νέφους που βρίσκεται πλησιέστερα έλκεται με περισσότερη δύναμη από αυτό που βρίσκεται μακρύτερα. Η ανίχνευση όμως των τριών νέων άστρων αποδεικνύει ότι, πράγματι, είναι δυνατό να σχηματιστούν άστρα κοντά σε υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες.
Πώς ακριβώς δεν είναι ακόμη απολύτως κατανοητό. Η ανακάλυψη, όμως, αυτή υποδεικνύει ότι ίσως τα μοριακά νέφη γύρω από το γαλαξιακό κέντρο είναι πυκνότερα απ' όσο νομίζαμε προηγουμένως. Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση η μεγαλύτερη πυκνότητα θα βοηθούσε τα μοριακά νέφη να υπερνικήσουν τις παλιρροϊκές δυνάμεις της μαύρης τρύπας, επιτρέποντάς τους όχι μόνο να επιβιώσουν στο ακραίο περιβάλλον αλλά και να καταρρεύσουν σχηματίζοντας νέα άστρα.
Αυτό υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, και η Ελίζαμπεθ Χάμφρεϊς του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, μέλος της ομάδας των ερευνητών που έκανε την πρώτη ανακάλυψη των νεογέννητων άστρων. Οι παρατηρήσεις τους έγιναν με τη συστοιχία των ραδιοτηλεσκοπίων της Πολύ Μεγάλης Διάταξης (Very Large Array-VLA) που βρίσκεται στην έρημο του Νέου Μεξικού. Η Ελίζαμπεθ Χάμφρεϊς πιστεύει, πάντως, ότι οι επιστήμονες βρίσκονται σε καλό δρόμο. «Συνδυάζοντας έρευνες σαν τη δική μας με καθαρά θεωρητικούς υπολογισμούς για τη γέννηση άστρων σε τόσο ακραίες καταστάσεις όπως αυτή ευελπιστούμε στην κατανόηση αυτών που συντελούνται κοντά στη μυστηριώδη μαύρη τρύπα».
Η Ελίζαμπεθ Χάμφρεϊς με έμμεσο τρόπο επισημαίνει ότι οι νέες ανακαλύψεις δημιουργούν πολλά ερωτήματα. Σε ποιο βαθμό αντιλαμβάνονται οι επιστήμονες τις διαδικασίες που οδηγούν στη δημιουργία νέων άστρων, ιδιαίτερα σε περιοχές με μεγάλη πυκνότητα ύλης;
Πλέον, πολλές ερευνητικές ομάδες, κυρίως στις ΗΠΑ, εργάζονται πυρετωδώς προκειμένου να διευρύνουν τις γνώσεις τους για τη δημιουργία νέων άστρων, ακόμη και στις πιο ακραίες συνθήκες. Πραγματικά, οι συνθήκες στο γαλαξιακό κέντρο διαφέρουν κατά πολύ από αυτές που επικρατούν σε ένα πιο απομονωμένο μοριακό νέφος. Κατ' αρχάς, οι θερμοκρασίες και οι πιέσεις είναι πολύ μεγαλύτερες, ενώ τα πανίσχυρα μαγνητικά πεδία, οι παλιρροϊκές δυνάμεις κ.λπ. επηρεάζουν σημαντικά το μηχανισμό δημιουργίας νέων άστρων, καθιστώντας παράλληλα το πρόβλημα πιο δύσκολο στην επίλυσή του. Επιπλέον, είναι πιθανό τα άστρα πολύ μεγάλης μάζας να λειτουργούν με κάποιον τρόπο ως καταλύτες στη γένεση νέων άστρων. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα έχει παρατηρηθεί ότι ορισμένα από τα νεογέννητα άστρα εκτοξεύονται με τεράστια ταχύτητα στο διάστημα, έξω από την περιοχή που έχουν σχηματιστεί. Ωστόσο, μέχρι στιγμής αγνοούμε το ρόλο που διαδραματίζουν οι επικρατούσες συνθήκες στο κέντρο του γαλαξία μας για την πρόκληση αυτών των φαινομένων.
© Science Illustrated
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Πώς μοιάζει μια μαύρη τρύπα όταν «καταπίνει» ένα αστέρι;

Στα τέλη του προηγούμενου Μαρτίου, ένας δορυφόρος της NASA ανίχνευσε μια ασυνήθιστη ενεργειακή έκρηξη στον αστερισμό του Δράκοντα (Draco). … Σύμφωνα με την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία, η έκρηξη οφείλονταν σε μια τεράστια μαύρη τρύπα την ώρα που «κατάπινε» ένα άστρο. Το βίντεο που ακολουθεί και δημοσίευσε η NASA, δείχνει σε προσομοίωση τι συνέβη την ώρα που η μαύρη τρύπα βρισκόταν σε πλήρη «δράση». Η περιγραφή του συμβάντος, σύμφωνα με τη NASA, είναι η εξής: «Καθώς το αστέρι πέφτει στη μαύρη τρύπα, διαλύεται από τις ισχυρές δυνάμεις που ασκούνται. Τα αέρια εγκλωβίζονται σε ένα δίσκο που περιστρέφεται γύρω από τη μαύρη τρύπα και αναπτύσσονται τεράστιες θερμοκρασίες. Τα αέρια που βρίσκονται στους εσωτερικούς δακτυλίους του σπιράλ κοντά στο κέντρο της μαύρη τρύπας σε συνδυασμό με τις μαγνητικές δυνάμεις και τις ταχύτητες που αναπτύσσονται, δημιουργούν ένα διπλό “τούνελ”. Από αυτό μερικά σωματίδια μπορούν να ξεφύγουν. Τα σωματίδια αυτά κινούνται με ταχύτητες μεγαλύτερες κατά 80 με 90% από αυτήν του φωτός.»

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Πόσο μας επηρεάζει η πανσέληνος του Αυγούστου...

Tο μεγαλυτερο φεγγάρι του χρόνου

Πόσο μας επηρεάζει η πανσέληνος του Αυγούστου...
Η Πανσέληνος του Αυγούστου στις 13 του μήνα στον Υδροχόο, μπορεί να αναστατώσει λίγο τη ζωούλα σου ειδικά αν ανήκεις στο ζώδιο του Ταύρου, του Λέοντα, του Σκορπιού και φυσικά του Υδροχόου. Αυτά λένε οι...αστρολόγοι...αλλά για το φεγγάρι έχουν όλοι λόγο!

Λένε, ότι τα φεγγάρια ήταν δώδεκα, ένα για κάθε μήνα. Μετά οι θεοί αποφάσισαν, να χαρίσουν στους ανθρώπους ακόμη ένα. Το δέκατο τρίτο φεγγάρι, συνδέεται με θρύλους και παραδόσεις...

Για τους παραδοσιακούς λαούς η Σελήνη αντιπροσώπευε πάντα τη σκοτεινή πλευρά της φύσης, την αόρατη όψη της. Εκείνη ελέγχει παλίρροιες, βροχές, ύδατα, πλημμύρες κι εποχές και ως εκ τούτου τη διάρκεια της ζωής. Η Πανσέληνος συμβολίζει την ολότητα, την ολοκλήρωση, την ισχύ και την πνευματική δύναμη.

Για τον βουδισμό η Πανσέληνος και η νέα Σελήνη είναι περίοδοι ισχύος και πνευματικής δύναμης. Για τους Ινδιάνους είναι το φως του μεγάλου πνεύματος αλλά σε κάποιες φυλές η Σελήνη είναι μια μοχθηρή και κακοποιός δύναμη. Για τους Σουμέριους η νύχτα της πανσελήνου ήταν περίοδος προσευχής αγαλλίασης και θυσίας.

Η αρχαιότερη ανάμεσα στις παραδόσεις είναι ο σύνδεσμος του φεγγαριού με το λαγό. Αυτή η ευρεία συσχέτιση, κατά τον Ρόμπερτ Μπράουν, πιστοποιείται από κυλίνδρους της Μεσοποταμίας, σφραγιδολίθους από αχάτη, που βρέθηκαν στη Συρία, κινεζικά αρχαία νομίσματα, τα «φεγγαρόγλυκα» της Κεντρικής Ασίας, καθώς και από τους θρύλους μακρινών μεταξύ τους φυλών και εθνών.

Οι Ινουίτ (Εσκιμώοι) πίστευαν ότι η Σελήνη είναι ένα κορίτσι που τρέχει μακριά από τον αδελφό του, τον ήλιο, επειδή της είχε παραμορφώσει το πρόσωπο πετώντας της στάχτες.

Οι Ίνκας μιλούσαν για μια όμορφη κοπέλα, που ερωτεύτηκε το φεγγάρι και ενώθηκε για πάντα με αυτό.

Στη βόρεια Γερμανία και την Ισλανδία οι Hjuki και Bil είναι δύο νέοι που φαίνονται στη Σελήνη να κουβαλούν ένα φορτίο υδρόμελι.

Οι «βιβλικά σκεπτόμενοι» τοποθέτησαν στον δίσκο της Σελήνης το πρόσωπο της «δακρυρροούσας Μαγδαληνής», ή του Ιούδα Ισκαριώτη.

Οι «σεληνομανείς» υπνοβατούν, οι πληγές ματώνουν εντονότερα, τα θεραπευτικά βότανα που μαζεύονται αυτή τη μέρα έχουν αυξημένες θεραπευτικές ιδιότητες. Τα δέντρα, που κλαδεύονται μπορεί να ξεραθούν. Η αστυνομία σε πολλές περιοχές της υφηλίου ενισχύει τις περιπολίες, αφού υπάρχει η πίστη ότι η εγκληματικότητα αυξάνεται και οι μαίες βρίσκονται σε μεγαλύτερη ετοιμότητα, καθώς πιστεύουν ότι την πανσέληνο γεννιούνται περισσότερα μωρά.

Η Σελήνη καταλαμβάνει σημαντική θέση στους μύθους, τις παραδόσεις και τις δοξασίες και του ελληνικού λαού.

Γνωστές από αρχαιοτάτων χρόνων οι μάγισσες της Θεσσαλίας, αλλά και η Μαγεία της Κρήτης. Με τις νεράιδες και τα ξωτικά, όπως πίστευαν σε πολλές νησιωτικές περιοχές, να πλημμυρίζουν τη νύχτα της αυγουστιάτικης πανσελήνου τα δάση για να σκορπίσουν έρωτα σε ό,τι αγγίζουν με το ραβδί τους και να φεύγουν, λίγο προτού ξημερώσει.

Οι πρόγονοί μας βάφτισαν στη μυθολογία τη Σελήνη Εκάτη. Τη λάτρευαν και την έτρεμαν. Κάποιοι πίστευαν ότι είναι η κόρη του Δία και της Δήμητρας, άλλοι της Ήρας και του Περσέα κι άλλοι την ταύτιζαν με την Άρτεμη.

Οι αστρολόγοι υποστηρίζουν ότι η είσοδος της Σελήνης στο εκάστοτε ζωδιακό σημείο δημιουργεί έντονη επιρροή και επίδραση στα ανθρώπινα συναισθήματα.

Η κοινότητα αστρονόμων και αστροφυσικών έχει διχαστεί επανειλημμένως σχετικά με την παρατήρηση και καταγραφή διάφορων φαινόμενων στην επιφάνειά της.

Από τη Σεληνιακή «παραφιλολογία» δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι αναπόδεικτες θεωρίες, οι οποίες την παρουσιάζουν, άλλες σαν ένα «κούφιο» τεχνητό δορυφόρο, άλλες σαν ένα κοσμικό εργαστήριο νοημόνων εξωγήινων όντων κι άλλες σαν έναν προχωρημένο σταθμό του γήινου πολιτισμού.

Τις προηγούμενες δεκαετίες Αμερικάνοι και Ρώσοι δραστηριοποιήθηκαν έντονα για την «κατάκτηση» και την αποκάλυψη των μυστικών της Σελήνης. Δαπανήθηκαν τεράστια χρηματικά ποσά, εγκαταστάθηκαν και τέθηκαν σε λειτουργία πανάκριβα όργανα μετρήσεων, διενεργήθηκαν δεκάδες διαστημικές αποστολές, δόθηκαν, ή διέρρευσαν στη δημοσιότητα αναρίθμητες έρευνες και μελέτες, γράφτηκαν εκατοντάδες βιβλία και τελικά το φεγγάρι αφέθηκε και πάλι στους ποιητές και τους ερωτευμένους.

Η επιστημονική άποψη για την Πανσέληνο

Η Σελήνη φτάνει στο μισό της περιστροφής της γύρω από τη Γη, δείχνει την πλευρά της, που φωτίζεται από τον Ήλιο, και φαντάζει στον ουρανό σαν ολοστρόγγυλος φωτεινός δίσκος, ως Πανσέληνος. Από τον ήλιο η Σελήνη φαίνεται σαν να βρίσκεται πίσω από τη γη.

Η Σελήνη έλκει τη Γη, όπως βέβαια και η Γη πολύ περισσότερο τη Σελήνη. Το αποτέλεσμα αυτής της αμοιβαίας έλξης είναι οι παλίρροιες, φαινόμενο που παρατηρείται κάθε έξι ώρες, είτε η Σελήνη βρίσκεται από τη μία πλευρά του πλανήτη μας είτε από την άλλη. Αυτή είναι η μόνη μεγάλη και σημαντική επίδραση της Σελήνης στον πλανήτη Γη, σύμφωνα με τους επιστήμονες.

Η Πανσέληνος του Αυγούστου έχει ένα χαρακτηριστικό, που την κάνει να ξεχωρίζει. Το διαφορετικό, δικό της χρώμα. Ειδικά λίγο μετά την ανατολή της, αλλά και προς τη δύση της.

Όπως εξηγεί ο διευθυντής ερευνών του Ινστιτούτου Αστρονομίας και Αστροφυσικής Αναστάσιος Δαπέργολας, «η Σελήνη τον Αύγουστο, όταν μεσουρανεί, δηλαδή όταν βρίσκεται στο μέγιστο ύψος, δεν φθάνει πολύ ψηλά πάνω από τον ορίζοντα, το φως της φθάνει σε εμάς διατρέχοντας μεγαλύτερο πάχος ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα να διαχέεται και να απορροφάται το κυανό τμήμα του χρώματός της και να φθάνει στα μάτια μας πιο έντονο το κόκκινο».

Όσο για την αίσθηση ότι το αυγουστιάτικο φεγγάρι είναι μεγαλύτερο και φωτεινότερο, ο κ. Δαπέργολας εξηγεί ότι αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι το τόξο που διαγράφει η Σελήνη είναι μικρότερο και πιο κοντά στον ορίζοντα, οπότε μας φαίνεται πιο μεγάλο, αν και στην πραγματικότητα, όπως διευκρινίζει ο καθηγητής, η Σελήνη το καλοκαίρι έχει μικρότερη φυσική διάμετρο απ' ότι τον χειμώνα.


ΑΠΕ-ΜΠΕ
www.cretalive.gr

Η Σελήνη, οι κόρες της, οι μύθοι και οι δοξασίες





Μύθοι και μυστήρια περιβάλλουν το φεγγάρι από γενέσεως κόσμου. Ο άνθρωπος πίστευε ότι η Σελήνη -όπως και ο Ήλιος- επηρέαζε τα πάντα γύρω του.
Σκέψη που οδήγησε σε λατρείες, δοξασίες, ημερολόγια, τρόπους ζωής και δουλειάς. Συσχετίστηκε με τη βλάστηση και τον μαρασμό, την υγεία και την αρρώστια, τη γέννηση και τον θάνατο.

Αδελφή του Ήλιου και της Ηώς, κατά μία εκδοχή, η Σελήνη πήρε την ονομασία της από το σέλας, που σημαίνει φως και λάμψη.

Πολλές δοξασίες και πεποιθήσεις διατηρούνται ως σήμερα. Κάποιοι πιστεύουν ότι οι ημέρες που γεμίζει το φεγγάρι είναι πιο ευνοϊκές, πως διάφορα βότανα πρέπει να κόβονται σε συγκεκριμένες φάσεις του, ενώ ακόμα και για τη γενική καθαριότητα του σπιτιού θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι καταλληλότερες θέσεις του.

Μύθοι τη συνδέουν με το σεληνιακό ημερολόγιο, που βασίζεται στους κύκλους των φάσεών της. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η θεά απέκτησε πενήντα κόρες -όσες και οι βδομάδες ενός σεληνιακού έτους- με τον Ενδυμίωνα, στον οποίο ο Δίας είχε χαρίσει αιώνια νιάτα και ύπνο. Η Σελήνη τον συναντούσε τις νύχτες στη σπηλιά του, στο βουνό Λάτμο της Καρίας, όπου κοιμόταν.

Οι αρχαίοι φαντάστηκαν την κίνηση της Σελήνης στον ουρανό σαν πέταγμα ή σαν να ιππεύει ζώα όπως το μουλάρι, η γίδα, το ελάφι ή ακόμα και ο κόκορας, όλα ιερά σύμβολά της. Το άρμα της έσερναν βόδια, άλογα ή ελάφια. Εξηγούσαν την εξαφάνισή της, τις εκλείψεις δηλαδή, ως έργο θεριού ή κακού πνεύματος που την καταβρόχθιζε, γι’ αυτό συνήθιζαν τις ημέρες αυτές να κάνουν πολύ θόρυβο με σκοπό να φοβίσουν το θεριό και να την αφήσει στη θέση της.

Έχει υμνηθεί άπειρες φορές, ήδη από την αρχαιότητα. Χαρακτηριστικός είναι ο Ομηρικός Ύμνος στη Σελήνη, ο οποίος περιγράφει με μοναδικό τρόπο τις ανταύγειες που χαρίζει η θεά στη Γη και στον αέρα, όταν ανεβαίνει στο άρμα της, μετά το λούσιμό της στα νερά του Ωκεανού, φορώντας στιλπνά φορέματα και χρυσό διάδημα. Όσο για τις σύγχρονες αναφορές, θα ήταν δύσκολο να βρεθεί ποιητής ή στιχουργός που να μην έχει γράψει κάποιο στίχο για το φεγγάρι
πηγη newsit.gr

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Στον κρατήρα Endeavour του Άρη πλησιάζει το ρομπότ Opportunity

Τελευταίος και μεγαλύτερος σταθμός
Πανοραμική φωτογραφία του κρατήρα από το Opportunity
Πανοραμική φωτογραφία του κρατήρα από το Opportunity   (Φωτογραφία:  Reuters ) 
Πασαντίνα
Στο χείλος του κρατήρα Endeavour, τον τελευταίο σταθμό του μεγάλου ταξιδιού εξερεύνησης του στην επιφάνεια του Άρη, έφτασε το ρομπότ Opportunity, αναφέρει η NASA.

Την Τρίτη, σύμφωνα με τη NASA, το εξάτροχο ρομπότ έφτασε στο χείλος του κρατήρα που έχει διάμετρο 23 χιλιόμετρα, αρκετά μεγαλύτερη από όσους έχει μελετήσει ως τώρα.

Εκεί το Opportunity θα μελετήσει το έδαφος και τα πετρώματα που, όπως πιστεύουν οι αστροφυσικοί, είναι αρχαιότερα από όσα έχει εξερευνήσει ως τώρα.

Ο Άρης πιστεύεται ότι ήταν πιο ζεστός από σήμερα και είχε νερό στην επιφάνεια του, αλλά το έχασε σχετικά πρόωρα.

Το Opportunity εξερευνά τον Άρη από το 2004 σε μία αποστολή που επρόκειτο να διαρκέσει 90 ημέρες αλλά ήδη μετρά 2680 ημέρες.

Έχει διασχίσει 33,2 χιλιόμετρα στην επιφάνεια του πλανήτη, πραγματοποιώντας δεκάδες στάσεις σε ενδιαφέροντα για τους αστρονόμους σημείο και στέλνοντας στη Γη τεράστιο όγκο δεδομένων για το γεωλογικό παρελθόν του Άρη.

Το άλλο ρομπότ, το Spirit, σταμάτησε να λειτουργεί πέρυσι αφού παγιδεύτηκε στην μαλακή άμμο του Άρη ενώ λόγω του αρεινού χειμώνα οι μπαταρίες του δεν φορτίζονταν.

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Ίσως η ζωή στη Γη να είναι... εξωγήινη


Μια νέα επιστημονική ανάλυση μετεωριτών που έπεσαν στη Γη, στους οποίους βρέθηκαν χημικά συστατικά αναγκαία για την ανάπτυξη ζωής, αυξάνουν τις πιθανότητες να μετέφεραν αυτοί τη ζωή στον πλανήτη μας. Για άλλη μια φορά, το σενάριο περί εξωγήινης προέλευσης της ζωής, ενισχύεται. Η έρευνα, που χρηματοδοτήθηκε από την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία, έγινε από επιστήμονες της ίδιας και του Γεωφυσικού Εργαστηρίου του Ινστιτούτου Κάρνεγκι της Ουάσιγκτον, με επικεφαλής τον δρα Μάικλ Κάλαχαν του διαστημικού κέντρου Goddard της NASA και θα δημοσιευτεί στα πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων.

Χρησιμοποιώντας εξελιγμένες τεχνικές, οι επιστήμονες ανέλυσαν εξονυχιστικά τη σύνθεση 12 πλούσιων σε οργανικά στοιχεία μετεωριτών (κυρίως ανθρακούχων χονδριτών) και ανακάλυψαν ότι περιέχουν τρεις νουκλεϊνικές βάσεις (πουρίνη, 6.8-διαμινοπουρίνη και 2.6-διαμινοπουρίνη). Οι βάσεις αυτές, που, όπως αποδεικνύεται πλέον, είναι άφθονες σε ποσότητα στους μετεωρίτες, αλλά σπανίζουν στη Γη ή απουσιάζουν τελείως, παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των αμινοξέων, των μεγάλων μορίων του DNA και του RNA, πάνω στα οποία στηρίχτηκε η εκκίνηση της γήινης βιοχημείας.

Οι επιστήμονες βεβαιώθηκαν ότι αυτές οι ζωτικής σημασίας νουκλεϊνικές βάσεις δεν υπήρχαν στο έδαφος και στον πάγο, στις περιοχές όπου έπεσαν οι μετεωρίτες, έτσι οι τελευταίοι αποκλείεται να «μολύνθηκαν» εκ των υστέρων από το περιβάλλον του πλανήτη μας.

«Η ανακάλυψη συστατικών νουκλεϊνικών βάσεων που τυπικά δεν ανευρίσκονται στη βιοχημεία της Γης, αποτελεί ισχυρή ένδειξη για την εξωγήινη προέλευση (της ζωής). Αυτό μας δείχνει ότι οι μετεωρίτες ίσως έχουν υπάρξει μοριακά εργαλεία που παρείχαν τα ουσιώδη δομικά συστατικά για τη ζωή στη Γη», δήλωσε ο ερευνητής Τζιμ Κλιβς.

Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι μερικοί μετεωρίτες περιέχουν νουκλεϊνικές βάσεις, όμως μέχρι τώρα δεν ήταν βέβαιο αν αυτές προέρχονταν από «μόλυνση» κατά την πρόσκρουση στη Γη.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

20 χρόνια από την πρώτη ιστοσελίδα της ιστορίας!

Μια από τις λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία της τεχνολογίας και της ενημέρωσης γράφτηκε πριν από 20 χρόνια στο CERN  στις Ελβετικές Άλπεις, όταν ο 36χρονος φυσικός Tim Berners-Lee δημοσίευσε την πρώτη ιστοσελίδα!
Ήταν στις 6 Αυγούστου 1991 όταν ο πρωτοπόρος επιστήμονας έμεινε για πάντα στις μνήμες όλου του κόσμου. Παρά το γεγονός πως οι μόνοι που είχαν web browser ήταν ο Berners-Lee και οι συνάδελφοί του στο CERN, με συνέπεια ο υπόλοιπος κόσμος να έχει πλήρη άγνοια για το ιστορικό γεγονός που είχε πραγματοποιηθεί, η 6η Αυγούστου του 1991 έμελλε να αλλάξει την καθημερινότητα δισεκατομυρίων ανθρώπων μέσα στις επόμενες δεκαετίες.  Σταδιακά, η χρήση των web browsers εξαπλώθηκε, αλλά το μεγάλο “μπαμ” έγινε με την κυκλοφορία του Mosaic browser το 1993. To 1994 o Berners-Lee ίδρυσε το World Wide Web Consortium (συχνά αναφέρεται ως “W3C”), στο ΜΙΤ προκειμένου να δημιουργήσει πρότυπα για τον  παγκόσμιο Ιστό.
Τα τελευταία χρόνια η εξέλιξη του internet ήταν τρομακτική, με βελτιώσεις σε ταχύτητες, σχεδιασμό και γενικότερα καινοτομίες που έφεραν στην καθημερινότητα μας τα κοινωνικά δίκτυα, τα blogs, το cloud κλπ.
Ο Berners-Lee ,σήμερα 56 ετών, εξακολουθεί να είναι ο διευθυντής του W3C, παράλληλα με άλλες θέσεις που κατέχει. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι το διαδίκτυο, όπως το ξέρουμε, δεν θα υπήρχε χωρίς την καθοδήγηση του W3C!
ΠΗΓΗ

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Δεύτερο φεγγάρι είχε η Γη

Νέα επιστημονική θεωρία που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature υποστηρίζει πως η Γη είχε δεύτερο φεγγάρι. Το μικρότερο αυτό φεγγάρι φέρεται να διαλύθηκε έπειτα από σύγκρουσή του με τη γνωστή σε όλους μας Σελήνη. Τα "βουνά" της Σελήνης, μάλιστα, θεωρούνται συνέπεια αυτής της σύγκρουσης.
Σύμφωνα με τη γνωστή θεωρία για τη δημιουργία της Σελήνης, αυτή προέκυψε από σύγκρουση της Γης με άλλον πλανήτη στο μέγεθος του Άρη. Ο,τι προέκυψε από αυτή την πρόσκρουση ενσωματώθηκε σε ένα άλλο ενιαίο σώμα, τη Σελήνη. Από την πρόσκρουση όμως φέρεται να σχηματίστηκε και ένα δεύτερο σώμα που "εγκλωβίστηκε" ανάμεσα στη Γη και τη Σελήνη σε μια "βαρυτική διελκυστίνδα". Ο Δρ. Μάρτιν Γιούτσι, ένας από του συντάκτες της έκθεσης από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης, υποστηρίζει ότι αυτή η νέα θεωρία ταιριάζει απόλυτα με την υπόθεση της γιγαντιαίας σύγκρουσης.
Μία ακόμη σύγκρουσή με τη Σελήνη φέρεται να αφάνισε το δεύτερο αυτό φεγγάρι. Η σύγκρουση ήταν ήπια και σύμφωνα με τον Δρ. Γιούτσι, "αυτό είναι σημαντικό γιατί σημαίνει ότι δεν προκλήθηκαν μεγάλες δονήσεις ή τήξη".
Σύμφωνα με θεωρία που ενισχύεται από παρατηρήσεις της NASA, η Σελήνη αποτελούνταν από μάγμα καλλυμένο από ένα λεπτό φλοιό.Έπειτα από τη σύγκρουση το μάγμα ανακατανεμήθηκε στη μία πλευρά της Σελήνης. Η Σελήνη είναι διογκωμένη με ανώμαλο έδαφος από την πλευρά που δεν είναι ορατή από τη Γη, στην οποία υπάρχουν οροσειρές υψηλότερες των 3 χιλιομέτρων.
Η ανάλυση δείγματος από την άλλη πλευρά του φεγγαριού ή μία επανδρωμένη αποστολή θα βοηθήσει τους ερευνητές μελλοντικά να αποδείξουν τη θεωρία τους.
tvxs.gr

Τα ανέφικτα ταξίδια στον ποταμό του χρόνου

Η άπιαστη ταχύτητα του φωτός αποκλείει τις επισκέψεις στο παρελθόν


Τα ταξίδια στον χρόνο, ενώ περιγράφονται τόσο ρεαλιστικά στις ταινίες του Χόλιγουντ και στα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας, ίσως τελικά αποδειχτούν ανέφικτα στην πράξη. Οι πολυπόθητες επισκέψεις μας στο απώτερο μέλλον ή στο παρελθόν φαίνεται πως τελικά σκοντάφτουν όχι μόνο σε τεχνολογικά εμπόδια αλλά και σε ανυπέρβλητες φυσικές απαγορεύσεις.
Καθημερινά παραπονιόμαστε ότι «δεν έχουμε χρόνο» ή πως ο χρόνος «ρέει», «κυλά» και «φεύγει» ασταμάτητα, χωρίς ποτέ να προσδιορίζουμε επακριβώς τι είδους «πράγμα» είναι αυτό που αδιάκοπα κυλά και μας διαφεύγει ή, έστω, ποιος ή τι καταμετρά την αδιάκοπη ροή του.
Ο «χρόνος» ήταν και παραμένει το πιο φευγαλέο, σκοτεινό και άπιαστο αντικείμενο της ανθρώπινης σκέψης - φυσικής και μεταφυσικής! Συνεπώς, θα έπρεπε να θεωρούνται μάλλον προφανείς οι λόγοι που εμποδίζουν τον υπερτεχνολογικό πολιτισμό μας να σχεδιάσει, πόσω δε μάλλον να κατασκευάσει, πραγματικές μηχανές του χρόνου.
Ο σχετικιστικός χρόνος
Οταν κάποτε ρώτησαν τον Αϊνστάιν «τι είναι ο χρόνος;», αυτός απάντησε χωρίς περιστροφές: «ό,τι μετράνε τα ρολόγια μας». Με αυτήν την προκλητική δήλωση ο μεγάλος ανανεωτής των κλασικών εννοιών του χώρου και του χρόνου στη φυσική ήθελε να υπογραμμίσει ότι, για τη σύγχρονη φυσική, ο χρόνος δεν είναι «κάτι τι» που μπορεί να συλληφθεί ανεξάρτητα από τον τρόπο που τον μετράμε, δηλαδή ανεξάρτητα από το πώς καταγράφουμε την παρουσία του.
Πράγματι, ο αντικειμενικός φυσικός χρόνος, σε αντίθεση με τον υποκειμενικό ανθρώπινο χρόνο, δεν κυλάει προς κάποια κατεύθυνση και δεν παράγει ποτέ τίποτα νέο. Οπως το έθεσε ο Νεύτων στην εισαγωγή του περίφημου βιβλίου του «Philosophiae Naturalis Principia Mathematica» (Μαθηματικές Αρχές Φυσικής Φιλοσοφίας): «Ο απόλυτος, αληθινός και μαθηματικός χρόνος, αφεαυτού και από την ίδια του τη φύση, ρέει ομοιόμορφα χωρίς να εξαρτάται από τίποτα το εξωτερικό...».
Με άλλα λόγια, ο υποκειμενικός χρόνος που βιώνουν οι άνθρωποι, για τον Νεύτωνα (αλλά και την κλασική επιστήμη συνολικά), είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον απόλυτο κοσμικό χώρο και χρόνο. Αποψη που, παραδόξως, συμμερίζεται και ο Αϊνστάιν, ο βασικός υπαίτιος της «δολοφονίας» του απόλυτου χρόνου στη σύγχρονη φυσική.
Οπως θα εκμυστηρευθεί ο ίδιος ο Αϊνστάιν σε ένα περίφημο γράμμα του: «Η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν και σε μέλλον αποτελεί μόνο μια ψευδαίσθηση, μολονότι πρόκειται για μια επίμονη ψευδαίσθηση»! Για τον πατέρα της θεωρίας της σχετικότητας ο χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο από μία επιπλέον μαθηματική παράμετρος στην περιγραφή του φυσικού κόσμου. Τίποτα περισσότερο από μία διάσταση στο ενοποιημένο τετραδιάστατο συνεχές που σήμερα ονομάζεται «χωρόχρονος».
Και τα ταξίδια στον χρόνο; Σύμφωνα με την ειδική θεωρία της σχετικότητας, κανένα ταξίδι στο παρελθόν δεν είναι επιτρεπτό και αυτό γιατί κανένα γνωστό υλικό αντικείμενο δεν μπορεί να ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός ή ταχύτερα. Οσο για τα ταξίδια στο μέλλον, αυτά είναι ίσως εφικτά επειδή προβλέπονται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας.
Χωρίς να παραβιάζει το αξίωμα της μη υπέρβασης της ταχύτητας του φωτός, ένα υλικό αντικείμενο μπορεί να ταξιδεύει στον χρόνο «απλώς» εκμεταλλευόμενο τις παραμορφώσεις ή τις καμπυλώσεις του χωροχρόνου. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να χρησιμοποιεί τις μαύρες τρύπες ως χωροχρονικές παρακαμπτηρίους που ενώνουν δύο αρκετά απομακρυσμένα σημεία στον χώρο και άρα στον χρόνο. Η μεγάλη μάζα των μαύρων τρυπών μεταβάλλει ή ακριβέστερα στρεβλώνει τη γεωμετρία του χωροχρόνου, επιτρέποντας έτσι σε δύο πολύ απομακρυσμένα σημεία να συμπίπτουν χωροχρονικά και να επικοινωνούν. Τέτοια «τούνελ» στον χωροχρόνο οι φυσικοί τα αποκαλούν «σκουληκότρυπες» και ορισμένοι εικάζουν ότι ίσως κάποτε αποδειχτούν το κλειδί για την επίτευξη ταξιδιών στον χρόνο.
Βέβαια, όπως έγινε σύντομα σαφές, η καθαρά υποθετική δυνατότητα διέλευσης των μελλοντικών χρονομηχανών μέσα από τέτοιες «τρύπες» του χωροχρόνου θα ήταν κάθε άλλο παρά ασφαλής και ανώδυνη για τους επίδοξους χρονοταξιδευτές. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η χρονομηχανή μας θα μπορούσε σχετικά εύκολα να βρει την είσοδο μιας τέτοιας σκουληκότρυπας, πολύ δύσκολα θα έβλεπε την έξοδο από αυτήν: θα ήταν μάλλον απίθανο να καταφέρει να τη διανύσει χωρίς να καταστραφεί.
Το φράγμα του φωτός
Πώς όμως η ταχύτητα του φωτός σχετίζεται με τη δυνατότητα ταξιδιών στον χρόνο; Το φως ταξιδεύει με ταχύτητα περίπου 300 χιλιάδων χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, για την ακρίβεια με ταχύτητα C= 299792,458 Km/s = 1.079.252.849 Km/h, διανύει δηλαδή πάνω από ένα δισεκατομμύριο χιλιόμετρα την ώρα!
Κατανοούμε λοιπόν γιατί είναι πολύ πιο βολικό να μετράμε τις τεράστιες αποστάσεις που υπάρχουν μεταξύ των απομακρυσμένων ουράνιων σωμάτων με «έτη φωτός». Μεταφράζουμε δηλαδή τις χωρικές αποστάσεις μεταξύ δύο ουράνιων σωμάτων σε χρόνο που απαιτείται για να τις διανύσει το φως.
Οπως ήδη αναφέραμε, η θεωρία της ειδικής σχετικότητας απαγορεύει σε οποιοδήποτε υλικό σωματίδιο (με μη μηδενική μάζα ηρεμίας) να κινείται με ταχύτητα ίση ή μεγαλύτερη από αυτήν του φωτός. Κάποιοι θεωρητικοί φυσικοί υποθέτουν ότι υπάρχουν και κάποια παράδοξα «σωματίδια», τα ταχυόνια (tachyons), τα οποία κινούνται με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτήν του φωτός. Οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας κατέφυγαν συστηματικά στα ταχυόνια για να δημιουργήσουν αληθοφανείς ιστορίες ταξιδιών στον χρόνο.
Σήμερα ορισμένοι επιφανείς φυσικοί επιστρέφουν στην ιδέα των ταχυονίων προκειμένου να διερευνήσουν, μέσω κάποιων μη αιτιοκρατικών φυσικών μοντέλων εξήγησης, τη δυνατότητα υπέρβασης του «φράγματος του χρόνου», του ανυπέρβλητου φυσικού ορίου που η ειδική θεωρία της σχετικότητας επέβαλε το 1905 στη φυσική σκέψη.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Εξάωρος ρωσικός περίπατος στο Διάστημα


Ο διαστημικός περίπατος δύο Ρώσων κοσμοναυτών, μελών του πληρώματος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS), ξεκίνησε το βράδυ της Τετάρτης. Στόχος των κοσμοναυτών, μεταξύ άλλων εργασιών, ήταν να θέσουν σε λειτουργία έναν μικρο-δορυφόρο προς τιμήν του Γιούρι Γκαγκάριν, κάτι που τελικά δεν κατάφεραν, σύμφωνα με το ρωσικό κέντρο ελέγχου διαστημικών πτήσεων.
Ο Σεργκέι Βολκόφ και ο Αλεξάντρ Σαμοκουτιάεφ ξεκίνησαν τον διαστημικό περίπατό τους μέσω της θυρίδας πρόσδεσης Pirs στις 17:50 (ώρα Ελλάδος), με καθυστέρηση είκοσι λεπτών από το προβλεπόμενο, όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων RIA Novosti, επικαλούμενο το ρωσικό κέντρο ελέγχου διαστημικών πτήσεων (Tsoup). Ο Σαμοκουτιάεφ είναι η πρώτη φορά που "περπάτησε" στο Διάστημα, ενώ ο συνάδελφός του Βολκόφ έχει επαναλάβει το εγχείρημα άλλες δύο φορές.

Οι δύο κοσμοναύτες είχαν σκοπό να θέσουν σε λειτουργία έναν μικρο-δορυφόρο, ο οποίος θα μεταδίδει σήματα σε 17 γλώσσες, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την πρώτη ιστορική πτήση του Γιούρι Γκαγκάριν στο Διάστημα, στις 12 Απριλίου 1961.

Ωστόσο, στην αρχή του εγχειρήματος, μόνο η μία από τις δύο κεραίες του δορυφόρου "άνοιξε", αναγκάζοντας τους υπεύθυνους ερευνητές που παρακολουθούσαν απευθείας σε γιγαντοοθόνη στο ρωσικό κέντρο ελέγχου διαστημικών πτήσεων σε προάστιο της Μόσχας, να δώσουν εντολή ακύρωσης της επιχείρησης.
Ο κοσμοναύτης Σεργκέι Βολκόφ είχε ενεργοποιήσει τον μικρο-δορυφόρο και ετοιμαζόταν να τον θέσει σε τροχιά, όταν οι ομάδες στη γη διαπίστωσαν στη γιγαντοοθόνη ότι έλειπε μία από τις δύο κεραίες. Όταν ο Βολκόφ ρωτήθηκε σχετικά με την κεραία που έλειπε, απάντησε ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει την αιτία. Το ίδιο απάντησε και ο Σαμοκουτιάεφ.
Ωστόσο, όταν συμβουλεύτηκαν τον επικεφαλής μηχανικό του σχεδίου στην Tsoup, εκείνος είπε ότι η δεύτερη κεραία, πιο μικρή και λεπτή από την άλλη, δεν ήταν ορατή γιατί είχε εισχωρήσει στο εσωτερικό της συσκευής για λόγους ασφαλείας κατά τη μεταφορά του μικρο-δορυφόρου. "Οι κοσμοναύτες θα προσπαθήσουν να βγάλουν τώρα έξω την κεραία με το μικρό τους δάχτυλο", πρόσθεσε ο μηχανικός Σεργκέι Σαμπούροφ, σύμφωνα με το πρακτορείο Ria Novosti.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Οκτώ χρόνια μετά την καταστροφή, τμήμα του Columbia βρέθηκε στο Τέξας

Συντρίμμια στη λίμνη
H δεξαμενή, με διάμετρο περίπου ένα μέτρο, αποκαλύφθηκε όταν έπεσε η στάθμη της λίμνης
H δεξαμενή, με διάμετρο περίπου ένα μέτρο, αποκαλύφθηκε όταν έπεσε η στάθμη της λίμνης   (Φωτογραφία:  Associated Press )
Μια μικρή αλουμινένια δεξαμενή από το Columbia ανακαλύφθηκε σε λίμνη του Τέξας, οκτώ χρόνια μετά την καταστροφή του διαστημικού λεωφορείου και το θάνατο του εξαμελούς πληρώματος το Φεβρουάριο του 2003.

Η NASA επιβεβαίωσε ότι το σφαιρικό αντικείμενο που εντοπίστηκε την περασμένη εβδομάδα στη λίμνη Νακογκντότσες, 260 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Χιούστον, είναι μια από τις 16 δεξαμενές υγρού οξυγόνου και υδρογόνου που περιλάμβανε το σύστημα ηλεκτροδότησης του Columbia.

«Ο μόνος λόγος που την βρήκαμε εκτεθειμένη ήταν ότι έχουμε ξηρασία και η δεξαμενή αποκαλύφθηκε στη λίμνη. Ήταν γεμάτη λάσπη» ανέφερε στο Space.com η Λίσα Μαλόουν, εκπρόσωπος του Διαστημικού Κέντρου Κένεντι στη Φλόριντα.

Η δεξαμενή, με διάμετρο περίπου ενός μέτρου, πρόκειται να μεταφερθεί τώρα στον κλιματιζόμενο χώρο του Κέντρου όπου φυλάσσονται τα συντρίμμια του σκάφους.

Το υλικό που έχει συγκεντρωθεί ως σήμερα εκτιμάται ότι αντιστοιχεί στο 38 με 40 τοις εκατό του Columbia -το υπόλοιπο είτε κάηκε στην ατμόσφαιρα είτε βρίσκεται ακόμα κάπου στο Τέξας και τη Λουιζιάνα, τις δύο πολιτείες όπου σκορπίστηκαν τα συντρίμμια.

Το Columbia καταστράφηκε λόγω ενός κομματιού μονωτικού αφρού που αποσπάστηκε από τη εξωτερική δεξαμενή καυσίμων κατά την εκτόξευση και προσέκρουσε στο αριστερό φτερό, προκαλώντας ρήγμα.

Το σκάφος καταστράφηκε 16 ημέρες αργότερα, καθώς επέστρεφε στη Γη από μια αποστολή στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό: υπέρθερμα αέρια εισήλθαν στο ρήγμα κατά την επάνοδο στην ατμόσφαιρα και έλιωσαν την αριστερή πτέρυγα.

Η ανακάλυψη της δεξαμενής έρχεται λίγες εβδομάδες μετά τον τερματισμό του προγράμματος των διαστημικών λεωφορείων.
Newsroom ΔΟΛ - in.gr

Μοριακό οξυγόνο ανιχνεύθηκε για πρώτη φορά στο Διάστημα

Στην ανάσα του Ωρίωνα
H φασματική υπογραφή του μοριακού οξυγόνου ανιχνεύθηκε σε μια περιοχή του νεφελώματος όπου γεννιούνται νέα άστρα
H φασματική υπογραφή του μοριακού οξυγόνου ανιχνεύθηκε σε μια περιοχή του νεφελώματος όπου γεννιούνται νέα άστρα   (Φωτογραφία:  NASA/JPL)
Τα άτομα οξυγόνου αφθονούν στο εξώτερο Διάστημα, δεν φαινόταν όμως να ισχύει το ίδιο και για τα μόρια οξυγόνου, τα οποία παρέμεναν άφαντα εδώ και δύο αιώνες. Τελικά, το δυσεύρετο αέριο ανιχνεύθηκε στο νεφέλωμα του Ωρίωνα από το καινούργιο ευρωπαϊκό τηλεσκόπιο Herschel.

«Το αέριο οξυγόνο ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του 1770, μας πήρε όμως περισσότερο από 230 χρόνια για να μπορούμε επιτέλους να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτό το απλό μόριο υπάρχει στο Διάστημα» σχολίασε ο Πολ Γκόλντσμιθ, ερευνητής της NASA που συμμετέχει στην αποστολή Herschel.

Η ανακάλυψη της ομάδας του δημοσιεύεται στο Astronomical Journal.

Ακριβοθώρητο O2

Tα μόρια οξυγόνου (O2), τα οποία αντιστοιχούν γύρω στο 20% του αέρα που αναπνέουμε στη Γη, σχηματίζονται από την ένωση δύο ατόμων οξυγόνου. To μοριακό οξυγόνο είναι γενικά το μόνο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι αερόβιοι οργανισμοί (όπως ο άνθρωπος) δεδομένου ότι οι άλλες μορφές οξυγόνου αφενός δεν υπάρχουν σε μεγάλες ποσότητες, αφετέρου έχουν μεγαλύτερη χημική δραστικότητα και προκαλούν οξειδωτικές βλάβες.

Τα μεμονωμένα άτομα οξυγόνου είναι άφθονα στο Διάστημα, κυρίως στις γειτονιές άστρων με μεγάλη μάζα. Μέχρι σήμερα οι αστρονόμοι υποψιάζονταν ότι εκεί έξω πρέπει να υπάρχει και μοριακό οξυγόνο, το οποίο όμως δεν κατάφερναν να ανιχνεύσουν οι μελέτες με επίγεια τηλεσκόπια και ερευνητικά αερόστατα.

Μια πρώτη θετική ένδειξη ήρθε το 2007 από το σουηδικό τηλεσκόπιο Odin, ωστόσο τα ευρήματα δεν κατέστη δυνατό να επιβεβαιωθούν από ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες.

Αντίθετα, η ανακάλυψη του Herschel έχει ήδη διασταυρωθεί, αναφέρει ο δικτυακός τόπος Space.com.

Το  ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο, το οποίο εκτοξεύτηκε το 2009 και είναι σχεδιασμένο να βλέπει στην υπέρυθρη περιοχή του φάσματος, ανίχνευσε τη φασματική υπογραφή του μοριακού οξυγόνου σε μια περιοχή του νεφελώματος του Ωρίωνα, που βρίσκεται σε απόσταση 1.500 ετών φωτός από τη Γη και παρουσιάζει έντονη αστρογένεση.

Ο Δρ Γκόλντσμιθ και οι συνεργάτες του προτείνουν την υπόθεση ότι το μόριο σχηματίστηκε όταν η ακτινοβολία νεαρών άστρων διέσπασε τα μόρια πάγου που καλύπτουν τα σωματίδια διαστρικής σκόνης.

«Αυτό εξηγεί το πού μπορεί να κρύβεται μια ποσότητα οξυγόνου» σχολίασε ο ερευνητής. «Δεν βρήκαμε όμως αρκετά μεγάλες ποσότητες, και ακόμα δεν καταλαβαίνουμε τι ιδιαίτερο έχουν οι περιοχές όπου το ανακαλύψαμε» παραδέχτηκε.

Αυτό σημαίνει ότι η αναζήτηση θα συνεχιστεί και σε άλλα αστρικά μαιευτήρια.
Newsroom ΔΟΛ - in.gr

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Ο Εγκέλαδος κάνει ντους στον Κρόνο

Θ. ΛΑΪΝΑΣ
Η ζώνη υδρατμών του πλανήτη τροφοδοτείται από τον παγωμένο δορυφόρο,
Ένα κοσμικό μυστήριο 14 ετών λύθηκε με την βοήθεια του διαστημικού παρατηρητηρίου Herschel.
Το νερό που υπάρχει στα ανώτερα στρώματα του Κρόνου προέρχεται από μια ζώνη υδρατμών που περικυκλώνει τον πλανήτη και αποτελεί προϊόν της γεωλογικής δραστηριότητας του Εγκέλαδου, του μικρού παγωμένου δορυφόρου του.

Κοσμικά ντους

Την ανακάλυψη έκαναν επιστήμονες του Ινστιτούτου Μάξ Πλανκ οι οποίοι διαπίστωσαν ότι ο Εγκέλαδος από το νότιο πόλο του εκτοξεύει στο διάστημα 250 κιλά υδρατμών κάθε δευτερόλεπτο. Το 5% αυτών των υδρατμών καταλήγει στον Κρόνο δημιουργώντας ένα ακόμη δαχτυλίδι γύρω από τον πλανήτη το οποίο μέχρι πρόσφατα δεν ήταν ορατό.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες μέρος αυτών των υδρατμών πέφτει στα ανώτερα στρώματα του Κρόνου και μετατρέπεται σε νερό. Η ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική αφού για πρώτη φορά εντοπίζεται στο ηλιακό μας σύστημα το φαινόμενο να επηρεάζει ένας δορυφόρος τις χημικές διεργασίες του μητρικού του πλανήτη.

Ο Εγκέλαδος

Ο Εγκέλαδος είναι ένα παγωμένο φεγγάρι με διάμετρο μόλις 500 χιλιόμετρα και είναι καλυμμένο με πάγο που ανακλά το 90% του ηλιακού φωτός. Για αυτό και οι επιστήμονες το καταγράφουν ως το πιο ανακλαστικό σώμα του ηλιακού μας συστήματος.

Το διαστημόλποιο Cassini που εξερευνά τον Κρόνο και τα φεγγάρια του ανακάλυψε πριν από δύο χρόνια ότι κάτω από την παγωμένη, κάτασπρη επιφάνεια, ο Εγκέλαδος διαθέτει θερμότητα, νερό, άζωτο και ενώσεις του άνθρακα δηλαδή όλα τα απαραίτητα συστατικά για την εμφάνιση ζωής. Εντόπισε επίσης ένα γιγάντιο πίδακα κοντά στον νότιο πόλο, απ' όπου εκτοξεύονται στο Διάστημα υδρατμοί αλλά και μικροσκοπικά σωματίδια πάγου.


Αναδημοσιευσα Απο Βημα

Greecelands

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...